Als kind zijnde is het altijd erg makkelijk om alles wat er raar uit ziet vies te vinden. Alles wat groen ziet is bij voorbaat al vies. Maar alles wat zoet, vet of ongezond is, valt gegarandeerd onder een van je favorieten. Hoe is het mogelijk? Fruit is te gezond, kazen stinken en spruitjes? Daar beginnen we niet eens over.

Je kent ze vast wel, een van die uitzonderingen in je omgeving die geen frietjes lust, die vroeger bij je traktaties geen chocolade mocht wegens een allergie en de enkelen die alleen maar gezond wilde eten. Helaas was ik geen van deze uitzonderingen en heb ik mezelf al mijn hele leven lang laten houden van slecht, overheerlijk en gruwelijk onweerstaanbaar eten. Stiekem een snoepje pakken als mama even weg was, snel een koekje achterover drukken als papa zijn kopje koffie weer eens op het aanrecht had laten staan en altijd zes dagen per week uitkijken naar de vrijdag, omdat het dan frietjesdag was. De beste manieren om mama’s kastjes leeg te kapen, kwamen dagelijks aan bod.

Vroeger werd je beloond als je je bordje leeg had gegeten. Koste wat het kost zou je bord leeg zijn om van het toetje te kunnen genieten. Een hapje voor de trein, eentje voor het vliegtuig en de laatste voor een mooie Porsche. Helaas kwam er geen trein, vliegtuig of een mooie Porsche, maar een vieze, groene, angstaanjagende spruit. Jakkes! Je haalde alles uit de kast om je onder dit gruwelijke monster uit te kletsen, maar de regel bleef. Geen spruiten, geen toetje.

Gelukkig zijn we nu oud en wijs genoeg om te begrijpen dat vitaminen daadwerkelijk belangrijk voor je zijn en dat spruitjes je niets doen. We snappen nu dat we geen gigantische spierballen krijgen als we spinazie eten, maar goed voor je is het zeker. De verleiding om een snoepje te weerstaan is er nooit kleiner op geworden, maar de hekel aan gezond eten? Die is nog maar zo klein als een smeuïge zoete kers.